Internationale confrontaties in Eindhoven
Oké oké oké. Of beter gezegd: hops hops hops! We gingen naar Attila-toernooi, het grote internationale studentenkorfbaltoernooi in Eindhoven, en dat leverde toch wel een hoop moois, maar vooral weer bergen vol met inside jokes. Van kabbelende beekjes tot hypothetische piemels tegen het stoplicht, van rustig boogschieten op medestudentenkorfballers tot in het gras ingegraven worden, omdat je te brak was om nog te bewegen. Er werd gezongen, gedronken, gedanst en ook nog een pietsie gekorfbald.
Meestal kan ik de dag na het feest niet zo veel meer. Ik sta wel in het veld en gooi per ongeluk soms zelfs nog een bal in een korf, maar ’s avonds lig ik toch echt vroeg te herstellen. Dit toernooi was dat niet mogelijk. Na een grandioze kroegentocht, die eindigde met zonder shirt, volgde er een bizar gezellige toernooidag tegen internationale korfballers.
Er werd gestreden tegen en gewonnen van de twee Engelse teams van University of Leeds en University of East Anglia, de Duitsers van Universität Bonn, maar ook tegen het ons welbekende Melmac uit Tilburg. Met 6-0, 8-2, 5-1, kunnen we wel zeggen: SKV was on fireee 🔥. Alleen het nationale team van Ierland was een tikkeltje te hoog gegrepen voor het nationale team van Amsterdam. Gelukkig werd dit gecompenseerd tijdens het boogschieten, waarbij onze heren 6x een pijl tussen de ogen van de leden van Debalderin wisten te krijgen en glansrijk deze middeleeuwse eer wisten te behouden voor onze hoofdstad. Op dag 2 wist SKV Amsterdam zich in de kwartfinales te spelen door 1x gelijk te spelen en 1x te verliezen (vrij knap, bedankt orga!), maar werd helaas verloren van de uiteindelijk kampioenen. Een mooie 8e plek uit 53 teams! Gelukkig was het toen weer tijd voor uren chillen in de zon, clubliederen bedenken en natuurlijk een mooi feest.
🎵 Want de K is van korfbal dat doet je met vrienden, A is voor Amsterdam (echostem: A is voor Amsterdam), S is voor studenten want dat zijn we, ja we komen uit Amsterdam! 🎵 De gezelligheid stopte niet na het toernooi, want we moesten door. En wat gingen we hard door. Na het meest vieze shotje bij binnenkomst, volgden er nog heel wat minder vieze biertjes. We bierden naar de grens en gingen er voorbij, soms zelfs wel heel erg ver voorbij. Maar goed, grenzen verlengen, dat was het thema van het lustrum toch? Nou, in dat geval kan dit hele weekend wel een aparte Braller krijgen. Mag de IJcup maar net zo uit de hand lopen. Hopelijk ben ik tegen die tijd ook weer hersteld, maar het was het hoe dan ook waard!
