HBC – Amsterdam
Op zaterdag 18 januari 2020 reisde het competitieteam af naar het pittoreske Heemskerk om aan de Kerkweg aan te treden tegen HBC 1, een team dat verslagen moest kunnen worden. De strijders begaven zich naar een zaal die in de Kerkwegse zwembadlucht na wat verwarring toch echt hun slagveld bleek te zijn. De oppositie begaf zich de zaal in en al snel bleek dat dit geen strijd als die tussen David en Goliath zou worden. Niet alleen hadden beide ploegen tot afgelopen zaterdag nul punten op de teller staan, ze bleken vergelijkbaar in (afwezigheid van veel) lengte.
In een serieuze voorbespreking werd SKV nog eens goed met hun neus op de feiten gedrukt: Ralph en Desiree werden gemist, dus het was tijd om als team op te staan en samen voor de overwinning te knokken, waarbij met goed spel de winst zeker binnen handbereik was. Onder het toeziend oog van zowel HBC’s als SKV’s publiek betraden de twee teams om 16:30 de Heemskerkse arena om te bepalen wie die dag de punten in hun zak zou kunnen steken.
Half vijf ’s middags bleek een ongelukkige tijd voor onze helden: de spanning bleek SKV teveel. Al snel lagen de Amsterdamse studenten 5-0 achter. De eer werd gelukkig gered door Pepijn die de 5-1 maakte, waarop nog vier doelpunten van beider ploegen volgden.
Voor een ruststand van 9-5 hadden de korfballers natuurlijk de winterse kou en gure wind niet getrotseerd: er moest wat gebeuren aan de focus die het onze lieftallige spelers ontbrak. Een achterstand van vier punten moest in te halen zijn. Helaas mocht de bevlogen coaching niet baten en lukte het de ongelukkige studenten het niet om meer dan twee keer de bal door het HBC-se mandje te krijgen tijdens de tweede helft. SKV moest het met een eindstand van 15-8 doen. Gelukkig zal de ploeg uit Heemskerk en Beverwijk binnenkort afreizen naar Amsterdam, waar een nieuwe veldslag nieuwe kansen op succes zal bieden.
Na de wedstrijd was er nog volop tijd om gezellig met de coach (en zijn Duits-Russische vriendin) na te praten over hoe en wat er allemaal anders kan. Na dit gezellig onderonsje was het dan toch tijd om te douchen en de dinerplannen te maken. Uiteindelijk zijn we aangekomen bij een pizzeria in het pittoreske Castricum, dat plaatsje met al die grote, dure huizen. Met de nodige moeite en een kleine taalbarrière werden de pizza’s (geen broodje!) besteld bij een verder zeer lieve vrouw. Toen Hidde ook weer een kleine glimlach op zijn gezicht tevoorschijn toverde, was het tijd om de trein terug naar Amsterdam te pakken.
