Verslag van de kampioenswedstrijd

Aan het einde van de zondag blijken de meeste SKV’ers het grote kampioensfeest te hebben overleeft. De meeste leden hebben zich her en der op de site of per mail gemeld. 🙂 Het meest constructief op deze zondagmiddag bleek Ingrid te zijn met een mooi verslag van de kampioenswedstrijd tussen Reflex en Amsterdam. De foto’s hebben de SKV headquarters helaas nog niet weten te bereiken (willen degenen die foto’s hebben gemaakt zich even melden?!), dus die houden jullie nog te goed. Hieronder het hele verslag dat ook op het forum is te vinden!

De aanloop naar de wedstrijd was zeer streng geregisseerd door de trainer/coach: geen drank, vroeg naar bed. Bijna alle spelers hebben zich daar aan gehouden en dat was te zien. De e-phone stress (JiP en Marijke) gespannen autorijden naar de wedstrijd (Ing), veelvuldig toiletbezoek (Nien) en voorbereiding in afzondering (Lennert) maakten dat niet ongedaan.

Het openingspunt van deze –wat later zou blijken- zinderende wedstrijd was voor Reflex: een ijskoud doelpunt op afstand tegen Arie. Binnen ettelijke seconden maakte Marije na een doorbraak van Ingrid de gelijkmaker, de toon van de wedstrijd was gezet. Er stond wat op het spel en beide ploegen wilden als beste uit de strijd komen. Corjan bleek in de beginfase van de wedstrijd bloedje zuiver op de korte kansen en pakte de voorsprong van SKV: 1-3 die nog verder werd uitgebouwd door Lenenrt naar 1-4. De beginfase was zoals de coach had bevolen: 100% ervoor gaan.

Daarna belandden de Amsterdammers echter in een zeer zwakke fase van de wedstrijd: van 1-4 werd het 5-5 en voor rust presteerde Reflex het nog om voor te komen tot 8-6. Een dieptepunt dat in de rust door coach JiP werd omschreven als “We zijn van ons geloof gevallen, maar dat kan iedereen overkomen. Ik sta nu voor jullie te preken en breng jullie terug naar je geloof. Dus blijf er voor gaan want we kunnen ze hebben, niet makkelijk, maar het zit er in”. Het moge duidelijk zijn wie zijn roeping is misgelopen.

De preek moest echter nog wel even bezinken, want Reflex wist binnen een halve minuut de voorsprong te vergroten naar 3 doelpunten. Ruim 10 minuten zonder doelpunt van één van de ploegen werd het de coach te gortig en bracht hij Jelle in voor Corjan, wiens zuivere schot na de eerste 15 minuten totaal zoek was en bleef. Een gouden wissel zou later blijken en een keerpunt in de wedstrijd. Binnen een minuut wist Jelle zijn tegenstander te omzeilen en de achterstand te verkleinen tot 2 doelpunten. Vanaf dat moment is het stuivertje wisselen waarbij SKV steeds iets dichterbij weet te komen en langzaam wordt de voorsprong kleiner: 9-8 (Lenert) 10-8, 10-9 (weer Jelle), 10-10 (Arie). En dan het gelijk, met nog minder dan 6 minuten te spelen.

De bank met Anneke, Linda en Arnoud zit te zweten als de spelers in het veld, de spanning is bijna niet te houden. Coach Jip loopt als een gekooide leeuw langs de lijn. De in grote getale toegestroomde supporters gaan tekeer als een afgeladen Amsterdam Arena tijdens 010-020; borden met inspirerende kreten (Hup S.K.V! en SKV Olé Olé) worden woest heen en weer gezwaaid en de stembanden worden tot onnavolgbare omvang opgerekt. Het volume doet vermoeden dat er honderden mensen op de tribune zitten, vaders, moeders, schoonmoeders, leden, socio’s, en veteranden; ode aan onze 15 geweldige supporters!

Terug naar het veld waar 16 strijders en 1 man in het zwart er nog steeds vol voor gaan. Ook Reflex zet hun wissel in, die Jelle in toom moet houden. Ondertussen valt in het andere vak een tegendoelpunt uit een strafworp 11-10. Gelukkig weet Lennert zijn heer te passereen en de score na een gemiste strafworp (dat doet hij nu éénmaal) alsnog gelijk te trekken. Dan is Amsterdam niet meer te stuiten en zet Arie de Amsterdammers 3 minuten voor tijd op voorsprong 11-12. De – voor alle aanwezigen onnatuurlijk lange – minuten tikten weg en de voorsprong bleef met veel moeite behouden. Reflex verzette zich met hand en tand maar werd door Marijke doeltreffend definitief uitgeschakeld: 11-13.

Een bevochten overwinning die we zonder onze supporters en de inzet van het volledige team nooit hadden behaald. Iedereen was echt geweldig! Reflex was zowel tijdens als na de wedstrijd zeer sportief, wat het geheel een super kampioenswedstrijd maakte. Alle spelers kregen zelfs een medaille van hen voor het kampioenschap, die we allemaal vol trots de hele avond hebben gedragen!

Ik laat het aan iemand anders over om de rest van de avond te beschrijven, maar kan wel stellen dat die geweldig was! Ik ben alleen wel wat kwijt van die avond, onder andere ook mijn medaille, weet iemand of ik die nog omhad toen ik naar huis ging?